ពុទ្ធវចនៈ​ដ៏​ល្បី​បំផុត ឬ​ប្រាជ្ញ​ណា ទាក់ទង​នឹង​អ្វី​ដែល​គេ​តែង​ហៅ​ថា អរិយ​មគ្គ ( បាលី ៖ ariya aṭṭhaṅgika magga; សំស្ក្រឹត : āryāṣṭāṅgamārga) ។ នេះមកពីភាសាបាលី និងសំស្ក្រឹត ដែលរក្សាការបង្រៀនបុរាណរបស់ព្រះពុទ្ធ ហ្គោតា។ ព្រះសារីបុត្ត សរុបនូវអរិយមគ្គ ប្រកបដោយអង្គ ៨ យ៉ាងនេះថា សម្មាសម្ពោធិញ្ញាណ (សម្មាសម្ពុទ្ធ) ជាបច្ច័យនៃសម្មាសម្ពោធិញ្ញាណ ក្នុងសម្មាទិដ្ឋិ សម្មាទិដ្ឋិ សម្មាវាចា ១ សម្មាធិ ការចិញ្ចឹមជីវិត។ ‘ការ​ព្យាយាម​ត្រូវ’, ‘សម្មាធិ​ត្រូវ’ ។ សម្មាសមាធិ (សម្មាសម្ពុទ្ធ) កាល​ដែល​ជា​សិក្ខាបទ​មួយ​នៃ​សិក្ខាបទ​៨​នោះ គ្របសង្កត់​ហើយ​គ្របសង្កត់​នូវ​ការ​ពិចារណា​ក្នុង​សិក្ខាបទ​បន្ថែម។ សេចក្តីត្រិះរិះក្នុងពាក្យថា អរិយមគ្គ មិនមែនថា អរិយមគ្គ (អរិយសច្ច)… បាប… បាត់ផ្លូវដ៏ថ្លៃថ្លា

យើង​បាន​ឃើញ​ថា​គម្ពីរ​ភាសា​ហេព្រើរ​បុរាណ​កត់ត្រា​ពី​របៀប​ដែល​ការ​ចង់​បាន (Tanha) និង​គំនិត​ខុស (Kleshas) បាន​កើត​ឡើង​នៅ​ដើម​ប្រវត្តិសាស្ត្រ ។ ប៉ុន្តែ ចុះ​សេចក្តី​ទុក្ខ សេចក្តី​ទុក្ខ ឬ​ទុក្ខ​ដែល​គេ​ស្គាល់​ថា​ជា​ទុគ៌ត? Duhkha និង Tanha រួមគ្នាបង្កើតធាតុសំខាន់នៃ Noble Truss ទាំងបួនដែលបញ្ជាក់ដោយព្រះពុទ្ធ Gautama ។ ដូចគ្នាដែរ អនិច្ចា ហៅថា អានិសង្ស (បាលី) ឬ អានិសង្ស (សំស្ក្រឹត)? ការយល់ដឹងអំពីអានីកានេះអះអាងថា អត្ថិភាពទាំងអស់គឺបណ្តោះអាសន្ន ភាពមិនទៀងទាត់ និងអថេរ។ អ្វីៗទាំងអស់មិនថាជាសម្ភារៈ ឬផ្លូវចិត្ត គឺជាសមាសធាតុនៅក្នុងស្ថានភាពបន្តនៃការផ្លាស់ប្តូរ ជាកម្មវត្ថុនៃការធ្លាក់ចុះ និងការបំផ្លិចបំផ្លាញ។ ពួក​វា​កើត​ឡើង​ហើយ​នៅ​ទី​បំផុត​ត្រូវ​រលាយ។  តើ​បទគម្ពីរ​ភាសា​ហេព្រើរ​បុរាណ​ពន្យល់​ពី​របៀប​ដែល​អានីកា ឬ​ភាព​មិន​ស្ថិតស្ថេរ​កើតឡើង​ឬ​ទេ? យើង​បាន​ឃើញ​ថា មារសត្រូវ (អារក្ស ឬ​ម៉ារ៉ា) ចំពោះ​ព្រះ​ដែល​បង្កើត​បាន​នាំ​មនុស្ស​ដំបូង​ឲ្យ​មិន​ស្តាប់​បង្គាប់ ។ មនុស្សជាតិត្រូវបាន បង្កើតឡើងក្នុងរូបភាពនៃព្រះ ប៉ុន្តែរូបភាពនោះត្រូវបានបំផ្លាញដោយការគិតខុស និងការចង់បាន។ បន្ទាប់មក… បណ្តាសា Duhkha របស់មនុស្សជាតិ